3th Generation Knowledge Management

Sorry, this post is in Dutch. A post done in the Linkedin group CoT (Community of Talents) by Albert Cath:

"De opkomst van kennismanagement kan geplaatst worden in de jaren negentig van de vorige eeuw. Er worden hierbij drie fasen onderscheiden, ook wel generaties genoemd. In de eerste fase is het uitgangspunt dat kennis vooral de organisatie dient en is daarmee iets dat je kunt managen, net zoals je alle andere processen kunt managen. Het kan dan opgevat worden als een economische waarde, als een logistiek probleem (kenniscreatie, productie, distributie en toepassing) en als een strategische kwestie, waarbij termen als kerncompetenties en concurrentie op de voorgrond treden. In deze opvatting is dus sprake van een dominante instrumentele benadering, waarbij kennis vooral een managementinstrument is.
Daarna en daarnaast is een tweede generatie van kennismanagement opgekomen. In deze zogeheten consensuele benadering erkent men dat er kennismanagement dient te berusten op wilsovereenstemming (consensus) tussen de manager en de kenniswerker. Hierbij wordt dus het idee dat expliciete kennis valt te scheiden van de impliciete, ervaringsgebaseerde, dimensie van kennis verlaten. Kennis is dan vooral ingebed in de waarden en cultuur van de organisatie. Je kunt het dus niet managen als een basisproduct. De ingezette instrumenten zijn vooral gericht op facilitatie van kennis. In de aandacht staan dan: het verhogen van kennisuitwisseling, het verhogen van de kans op interactie en vooral het creëren van zoekmachines door middel van informatietechnologie zodat individuele expertise vindbaar is in de organisatie.
De kritiek die geleverd wordt op deze twee generaties van kennismanagement is dat organisatie vooraf gaat aan kennis en dus louter de organisatie dient en niet het individu. Ze richten zich op de vraag: “hoe organiseren we kennis?’ Organisatie wordt voor kennen geplaatst, wat mogelijk is als het aantal onzekerheden beperkt is. Bij ongestructureerde vraagstukken is organisatie en organiseren eerder afhankelijk van kennis dan omgekeerd. Beter gesteld: organisatie, management en kennis zijn in toenemende mate onderling afhankelijk. De vraagstelling van de instrumentele en consensuele benadering dient dan omgedraaid moeten worden in: “hoe en wanneer en op welke wijze beïnvloedt kennis de organisatie?”
In de derde generatie kennismanagement wordt ingespeeld op deze kritiek en gewezen op het begrip participatie in relatie tot complexiteit. Immers kennismanagement veronderstelt dat het management de kennis zelf volledig kan overzien, zo ook de verwachte behoefte aan kennis en dus in staat is kennis toe te wijzen. Dit kon wellicht in het verleden, binnen kleine organisaties en beheersgebieden en redelijk overzichtelijke kennis. Echter onder complexe condities, waarbij organiseren rijke feedbackloops vereist, ligt hiërarchisch kennismanagement overhoop met de complexe actuele situatie."